Voltaire: biografia filozofa Oświecenia i zaangażowanego pisarza

BIOGRAFIA VOLTAIRE - Voltaire, przekonany humanista, poprzez swoje prace walczy w obronie praw człowieka i przeciwko fanatyzmowi religijnemu. Oświecony duch Woltera unosi się nad Francją XVIII wieku Oświecenia.

Podsumowanie

Krótki życiorys
Wygnanie i uwięzienie
Jej prace
Szczery
Światła
Pochowany w Panteonie
Jego kluczowe daty
Jego cytaty

Krótka biografia Voltaire'a - filozofa, dramaturga, poety, historyka i wybitnego polemisty, wciela się w ówczesnego „francuskiego ducha”. Voltaire, którego prawdziwe nazwisko brzmi François-Marie Arouet , urodził się 21 listopada 1694 roku w Paryżu. Jest ostatnim synem paryskiego notariusza. Młody chłopak idzie do jezuickiego college'u Louis-le-Grand i wykonuje znakomite studia z retoryki i filozofii. Jest przeznaczony dlakariera literacka, wbrew woli ojca, który uważa, że nie będzie mógł żyć ze swoich pism. Często bywa na salonach literackich i paryskich wyższych sferach. W 1717 roku przyjął imię Voltaire, anagram jego nazwiska: AROVET LJ (Le Jeune), U i V, J i I połączyły się w tym czasie. Jego talent pisarski pozwolił mu objąć niemal wszystkie gatunki: komedię, tragedię, broszurę, publicystykę, powieść filozoficzną (Kandyd lub Zadig), twórczość historyczną, przemówienie, krytykę literacką ...

Zobacz plik

Voltaire: wszystko, co musisz wiedzieć

Dlaczego Voltaire został uwięziony i wygnany?

Niesłusznie oskarżony o napisanie broszur przeciwko regentowi Orleanu Filipowi III, Voltaire został uwięziony w Bastylii w 1717 roku . Przebywał tam jedenaście miesięcy i wykorzystał ten czas, aby napisać swoją pierwszą sztukę „Edyp” . Ten ostatni, grany kilka miesięcy po wyjściu z więzienia, to mały sukces. W 1726 roku Voltaire został ponownie wysłany do Bastylii po kłótni z Kawalerem de Rohan. Zostaje zwolniony wbrew obietnicy wygnania w Anglii . Opuścił Francję i osiadł po drugiej stronie kanału La Manche. Tam odkrywa teorie Izaaka Newtona i filozofię Johna Locke'a, które silnie na niego wpływają. Voltaire odznacza się dużą wolnością opinii, z której korzystają Anglicy. Ślubuje zrobić wszystko, abyzreformować społeczeństwo francuskie na poziomie społecznym i sądowniczym. Po powrocie do Paryża w 1729 roku wystawił swoje dwie tragedie Brutus (1730) i Zair (1732), które odniosły duży sukces.

Jakie są prace Voltaire'a?

W wieku czterdziestu lat Voltaire cieszył się dużym prestiżem. Na szczęście zarabia dzięki przyjaźni bankierów, którzy nauczyli go inwestować i spekulować. Ta baza finansowa pozwala mu opuścić Francję na noc, na wypadek potępienia jego dzieł. W swoich pracach Voltaire posługuje się humorem i ironią, aby potępić władzę króla, Kościoła i sędziów oraz krytykowaćnadużycia społeczne. W 1734 r. Został zmuszony do opuszczenia stolicy po opublikowaniu bez upoważnienia „Listów filozoficznych” . Ta satyra na francuskie obyczaje i instytucje wywołała skandal. Schronił się w Lorraine w Marquise du Châtelet. Ich romans trwa piętnaście lat. Przez całe życie, z powodu cenzury, Voltaire opublikował anonimowo dziesiątki pism.

Filozof interesuje się także naukami ścisłymi. Walczył o nagrodę Akademii Nauk, aw 1738 r. Pracował nad popularyzacją „Elementów filozofii Newtona” . Voltaire, który gorliwie dążył do wstąpienia do Akademii Francuskiej, został tam wybrany w 1746 r. Opuścił dom pani du Châtelet i wrócił do Paryża, gdzie prowadził życie dworzanina. Intrygi dworskie inspirują go „Memnon, historia wschodu” (1747), pierwsza wersja „Zadiga”. Ale jego gryząca ironia i lekkomyślność przyniosły mu hańbę. W 1750 roku Voltaire wyjechał do Berlina. Przebywał tam przez trzy lata, podczas których król Fryderyk II wypłacił mu emeryturę w wysokości 20 000 funtów. Sławne są wieczerzy między królem a filozofem. Kłótnia z Maupertuisem (prezesem Akademii Berlińskiej) zmusza go do opuszczenia sądu i osiedlenia się w Szwajcarii ze swoją kochanką, panią Denis. Miał wtedy sześćdziesiąt lat. W 1755 r. Przeniósł się do „Délices” pod Genewą i zaprosił tam swoich przyjaciół (naukowców, uczonych, aktorów, ambasadorów itp.).

Główne dzieła Voltaire'a

Edyp (1718)

Henriade (1723)

Zair (1732)

Listy filozoficzne (1734)

Elementy filozofii Newtona (1738)

Zadig lub przeznaczenie (1748)

Mikromegi (1752)

Kandyd czy optymizm (1759)

Traktat o tolerancji (1763)

Słownik filozoficzny (1764)

Pomysłowy (1767)

Dlaczego Wolter napisał Kandyda?

Poprzez swoją bogatą korespondencję (ponad 6000 listów) Voltaire nadal utrzymuje kontakt z wieloma wpływowymi osobami we Francji i Europie. Ma też wielu wrogów, takich jak Jean-Jacques Rousseau. W styczniu 1759 roku ukończył jedno ze swoich arcydzieł „Kandyd czy optymista” . Wydany ponowniedwadzieścia razy za życia Woltera Kandyd jest jednym z największych sukcesów literatury francuskiej. Voltaire używa w tej pracy wiele ironii, nawet w tytule: jest to rzekome tłumaczenie pism "Doktora Ralpha", który jest niczym innym jak samym Voltairem. Dzieło, które w istocie jest opowieścią filozoficzną, opowiada historię młodego Kandyda, postaci, której imię jest wyrazem naiwności i niewinności. Pewnego pięknego dnia ten ostatni zostaje wygnany ze swojego domu, zamku Thunder-ten-tronckh w Westfalii, gdzie wiódł szczęśliwe i idylliczne życie, za to, że ucałował Cunégonde, córkę barona. Bani z tego raju, życie Kandyda wywraca się do góry nogami. W przeciwieństwie do filozofiioptymizm zaszczepił w nim postać Panglossa, jego wychowawca, Kandyd szybko zdaje sobie sprawę, że otaczający go świat nie jest światem idealnym. Postać, skonfrontowana z najbardziej okrutnymi realiami świata, przechodzi okropne próby.

Wolter za pośrednictwem Kandyda krytykuje społeczeństwo swoich czasów i potępia zło, które go dręczy, zwłaszcza fanatyzm religijny, niewolnictwo, przemoc, okrucieństwo ludzkie i absurd wojny. Przejście bohaterów w utopijnym mieście Eldorado, cudownym kraju, w którym wszystko jest tylko bogactwem i pokojem, nie ma innego celu niż skłonienie czytelnika do refleksji nad społeczeństwem europejskim swoich czasów. Przyjmując prawdziwy zakres filozoficzny, dzieło Woltera kończy się lekcją moralną. Jeśli prawdą jest, że świat nie może być doskonały, według niego musimy „pielęgnować nasz ogród”. Innymi słowy, aby wieść szczęśliwe życie, musimy dbać o nasze szczęście, faworyzując życie skromne, oparte na pracy. Uznany za skandaliczny w niepochlebnym sposobie reprezentowania społeczeństwa, praca Voltaire'a została zakazana w wielu krajach. Jednak, pomimo swego przekonania, Kandyd odniesie wielki sukces wśród publiczności

Dlaczego Voltaire jest filozofem Oświecenia?

Zaangażowany pisarz Voltaire walczy z obskurantyzmem. Chętny do przekazywania wiedzy wszystkim i walki z wszelkimi przejawami uprzedzeń, jest emblematyczną postacią Oświecenia, nurtu filozoficzno-literackiego XVIII wieku, opowiadającego się za walką z ignorancją poprzez rozpowszechnianie wiedzy. Wolter i Oświecenie, nie wahając się krytykować niedostatków ówczesnego społeczeństwa, kwestionują monarchię absolutną, religię, a także nierówności społeczne. Główne dzieło autora, Kandyd, jest również częścią ruchu literacko-filozoficznego Oświecenia, zajmującego się takimi tematami jak szczęście, fatalizm, tolerancja, wiedza i wolność. Calas Affairktóry rozpoczął się w 1761 roku, był również ważnym krokiem w walce Woltera z fanatyzmem i nietolerancją religijną. Wzywając do równości, napisał w 1763 r. Swój Traktat o tolerancji, który pozwolił na przegląd procesu i rehabilitację Kalasa, wykonanego w 1761 r. Główny filozof oświecenia, Wolter wywarł znaczący wpływ na swój czas, poświęcając swoje pisma i swoje interwencje w służbie wolności myśli, tolerancji i sprawiedliwości.

Dlaczego Voltaire został pochowany w Panteonie?

Wolter walczył z ograniczeniami wolności osobistej przyniosły mu ogromną popularność. Kiedy w 1778 r. Wrócił do Paryża, mieszkańcy stolicy ciepło go przyjęli i triumfalnie zaprowadzili na szóste przedstawienie jego ostatniej sztuki „Irene”. W kwietniu tego samego roku został masonem. Osłabiony chorobą Voltaire zmarł 30 maja 1778 roku w Paryżu w wieku 83 lat. Kapłan Saint-Sulpice odmawiając pochowania go, zostaje pochowany w opactwie Scellières (niedaleko Troyes), dzięki interwencji swojego siostrzeńca. Jego prochy przeniesiono do Panteonu 11 lipca 1791 roku, po wielkiej ceremonii bez udziału duchowieństwa. Prace Voltaire'a potępiają wojnę, nietolerancję religijną, niesprawiedliwość polityczną i społeczną, które panowały w XVIII wieku. Można poczuć, jak wiatr zwiastuje rewolucję francuską 1789 roku.

Voltaire: kluczowe daty

21 listopada 1694: Narodziny Woltera: François-Marie Arouet alias Voltaire jest ostatnim synem paryskiego notariusza. Po ukończeniu kolegium jezuickiego Louis-le-Grand studiował znakomitą retorykę i filozofię. Młody człowiek szybko wybiera karierę literacką.
16 maja 1717: Voltaire embastillé: Francois-Marie Arouet, lat 23, którego satyryczne pisma atakują życie intymne Philippe'a d'Orléans, zostaje wysłany do Bastylii za obrazę regenta. Zostanie tam przez 11 miesięcy. Tam podejmie się napisania "Edypa" i przyjmie pseudonim Woltera. Po wydaniu sukces jego tragedii będzie początkiem literackiego uznania.
1726: Drugi pobyt w Bastylii: Podczas kłótni z Kawalerem de Rohan-Chabot Voltaire ma taki dowcip: „Moje imię, ja zaczynam, a ty kończysz swoje”. Aby uniknąć pojedynku między dwoma mężczyznami, potężna rodzina rycerza uwięziła go na liście. Voltaire zostaje zwolniony wbrew obietnicy wygnania w Anglii. Po drugiej stronie kanału La Manche odkrył wielką wolność opinii, jaką cieszyli się Anglicy, i postawił sobie za cel zrobienie wszystkiego, aby zreformować francuskie społeczeństwo na poziomie społecznym i sądowniczym.
1734: Jego prowokacyjne pisma zmuszają go do ucieczki: Voltaire wydał „Listy filozoficzne” w 1734 r. Ta satyra na francuskie obyczaje i instytucje wywołała skandal i została potępiona przez cenzurę. Filozof uciekł z Paryża i schronił się w Lotaryngii w Marquise du Châtelet. Z powodu tej cenzury Voltaire opublikuje anonimowo dziesiątki pism.
1747: Życie dworzanina: Dzięki różnym przyjaźniom Voltaire został zaproszony do Wersalu. Zostaje dworzaninem i odkrywa intrygi dworu Ludwika XV. Te ostatnie zainspirowały go do „Memnona, historii Wschodu” (1747), pierwszej wersji Zadiga. Ale jego gryząca ironia przyniesie mu hańbę. Musi wtedy znaleźć innego opiekuna.
1750: Na dworze Fryderyka II: W 1750 roku Wolter przyjął zaproszenie króla Prus Fryderyka II. W Berlinie przebywał przez trzy lata, podczas których król wypłacił mu emeryturę w wysokości 20 000 funtów. Obiady między królem i literatami pozostały sławne. W tym czasie napisał „Le Siècle de Louis XIV” (1752) i powieść filozoficzną „Micromégas”. Kłótnia z Maupertuisem zmusiła go do opuszczenia sądu i osiedlenia się w Szwajcarii. Miał wtedy sześćdziesiąt lat. W 1759 r. Ukończył jedno ze swoich arcydzieł „Kandyd czy optymista”.
9 marca 1765: Rehabilitacja Jeana Calasa: Dokładnie trzy lata po jego procesie rodzina Calasów, wspierana przez Voltaire'a, przeszła rehabilitację Jeana. Podejrzany o zabicie swojego syna protestant Jean Calas był torturowany i skazany na śmierć na tle nietolerancji religijnej. Aby dokonać rewizji procesu, Voltaire opublikował w 1763 roku dzieło „Traktat o tolerancji z okazji śmierci Jeana Calasa”, podczas gdy rodzina uzyskała wywiad w Wersalu z Ludwikiem XV. Capitoul, czyli urzędnik miejski Tuluzy, który w dużej mierze przyczynił się do podniesienia fałszywych oskarżeń przeciwko Calasowi, zostaje zwolniony.
Lipiec 1766: Kawaler de la Barre zostaje stracony: Kawaler de La Barre ma odciętą pięść, wyrwany język, a następnie ścięty i rzucony na stos. W ten sposób zapłacił za bluźnierstwo, które polegało na okaleczeniu krucyfiksu, czego z pewnością nie popełnił. Rzeczywiście, ten dziewiętnastoletni młodzieniec miał tego dnia solidne alibi. Ale dowody są gdzie indziej: nie rozebrał głowy podczas procesji i ma trzy zakazane dzieła, w tym „Słownik filozoficzny” Voltaire'a. Ten ostatni, podobnie jak całe Oświecenie, potępi ten oskarżenie do tego stopnia, że będzie musiał uciekać, aby uniknąć aresztowania. Jego dzieło również spłonie wraz z rycerzem na stosie. Ta sprawa, będąca symbolem nietolerancji religijnej i upadku wymiaru sprawiedliwości w XVIII wieku, jest jednym z ostatnich procesów o bluźnierstwo we Francji.Zbliżała się rewolucja, a ona zrehabilitowała de La Barre w 1793 roku.
1778: W przeddzień swojej śmierci Voltaire cieszy się dużą popularnością: Dzięki walce z wszelkimi ograniczeniami wolności osobistej Voltaire zyskał ogromną popularność. Kiedy w 1778 r. Wrócił do Paryża i uczestniczył w przedstawieniu swojej ostatniej tragedii „Irene”, mieszkańcy stolicy przyjęli go z uznaniem. Wielki obrońca tolerancji i sprawiedliwości zmarł 30 maja 1778 r. W Paryżu i został pochowany w opactwie Scellières (niedaleko Troyes) dzięki interwencji swojego siostrzeńca.
11 lipca 1791: Wolter w Panteonie: Trzynaście lat po jego śmierci (30 maja 1778) szczątki Voltaire'a zostały przeniesione do Panteonu. Ogromny tłum towarzyszy procesji złożonej z aktorów, robotników, członków Zgromadzenia Narodowego, sędziów itp. Duchowni nie uczestniczą w ceremonii. Po wystawieniu w Bastylii, symbolu rewolucji, która miała miejsce dwa lata wcześniej, trumna Voltaire'a została zabrana do Panteonu. Na epitafium widnieją te słowa: „Walczył z ateistami i fanatykami. Inspirował tolerancję, domagał się praw człowieka przeciwko niewoli feudalizmu. nauczył go wolności. "